«Το ότι εχω στην κατοχή μου πολλές ομπρέλες δεν σημαίνει ότι ζω σε μία βροχερή χώρα»
Φτάσαμε λοιπόν στον Οκτώβριο και τελευταία στη χώρα μας, μιμούμενοι τη Μ.Βρετανία που το καθιέρωσε, αρχίσαμε να να ξανασχολούμαστε με τον καρκίνο στο στήθος.
Βέβαια ο καρκίνος αυτός δεν έπαψε να ασχολείται με εμάς τόσο στις γυναίκες όσο και στους άντρες μια και για τις δεύτερες είναι ο πιο συχνός καρκίνος που μπορούν να αναπτύξουν στη διάρκεια της ζωής τους.
Πολλές φορές με ρωτούν για το ρίσκο που έχουν οι γυναίκες που κάνουν εξωσωματική. Δεν είμαι γυναικολόγος, αν και δούλεψα στο ίδιο νοσοκομείο με τον γυναικολόγο που την ευφήβρε τη δεκαετία του 1970, άρα δεν έχω κάποια προσωπική ωφέλεια από αυτή. Είναι βέβαια πιστεύω, μαζί με την αντισύλληψη από το στόμα, μία από τις δύο μεγαλύτερες κοινωνικές κατακτήσεις των γυναικών στον 20ο αιώνα. Όχι μόνον επέτρεψε να γίνουν μητέρες γυναίκες που δε θα μπορούσαν ποτέ, αλλά έδωσε τη δυνατότητα οι γυναίκες να επιλέξουν πότε θα γίνουν μητέρες, κατάκτηση που ήταν μέχρι πρόσφατα ανδρικό προνόμιο!
Πολλές κυρίες κάνουν τη λογική σκέψη ότι «αφού παίρνω ορμόνες κατά τη διάρκεια της διαδικασίας και επειδή το 80% των καρκίνων είναι ορμονοεξαρτώμενοι τότε περισότερη εξωσωματική ίσον περισσότερος καρκίνος στο στήθος». Έιναι όμως έτσι;
Στην ιατρική και γενικά στις βιολογικές επιστήμες πολλές λογικές ιδέες δεν αποδείκνυονται επιστημονικά στη πράξη. Για αυτό επίσης το λόγο δε χρειάζεται να ανησυχούμε για κάτι που δεν μπορούμε να αποδείξουμε. Απόδειξη είναι μονο κάτι που επιβεβαιώνεται με την κλινική έρευνα. Δεν υπάρχει καμία κλινική έρευνα που να λέει ότι οι γυναίκες που έχουν υποβληθεί σε εξωσωματική έχουν περισσότερο ρίσκο να αναπτύξουν καρκίνο του μαστού από τις υπόλοιπες γυναίκες.
Άλλο ένα γεγονός είναι ότι επειδή σε όλο τον κόσμο η εξωσωματική γίνεται κυρίως σε ιδιωτικά κέντρα και επίσης οι δόσεις από τις ορμόνες διαφέρουν, καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολο είναι να σχεδιαστεί μία τέτοια μελέτη. Η μέχρι τώρα πιο αξιόπιστη έρευνα δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση της Αμερικανικής εταιρείας έρευνας για τον καρκίνο και αφορούσε 12000 γυναίκες από το 1965-1988. Οι γυναίκες που έλαβαν γοναδοτροπίνες ή το φάρμακο για τη γονιμότητα κιτρική κλομιφαίνη (κυκλοφορούσε ως Clomid) δεν είχαν κανένα παραπάνω ρίσκο για καρκίνο του μαστού σε σχέση με τις γυναίκες που δεν το έλαβαν.
Ακόμη όμως πιο ευχάριστα είναι τα νέα για τις κυρίες που θα υποβληθούν σε εξωσωματική με επιτυχία. Μπορούν να θηλάσουν και, αν αυτό συμβεί συνολικά για 15 μήνες σε όλη τους τη ζωή, θα μειώσουν κατά 20% περαιτέρω το προσωπικό τους ρίσκο για καρκίνο του μαστού.
Περίμενα μία μέρα σε ένα κατάστημα στην Κρήτη που, μεταξύ άλλων, πουλούσε πολλές ομπρέλες και είδη ταξιδίου. Απογοητευμένος Γερμανός τουρίστας πίσω από εμένα στην ουρά, βλέποντας όλες τις ομπρέλες, έβγαλε το συμπέρασμα ότι η Κρήτη πρέπει να είναι μία πολύ βροχερή χώρα. Έσπευσα να τον καθησυχάσω λέγοντας του ότι το κατάστημα είχε πολές ομπρέλες που του είχαν ξεμείνει καθώς η Κρήτη έχει την χαμήλοτερη βροχόπτωση στον ήδη ηλιόλουστο Ελλαδικό χώρο!!!
Η λογική σκέψη πρέπει πάντα να αποδεικνύεται με έρευνα πριν γίνει γεγονός…
Βασίλης Πιτσινής MD, PhD, FRCS, EBSQ
Ειδικός Χειρουργός Μαστού