Τι είναι τα ινομυώματα?
Η μήτρα είναι φτιαγμένη από μυϊκό ιστό ο οποίος καλείται λείος μυϊκός ιστός.
Τα ινομυώματα είναι καλοήθη ογκίδια στα τοιχώματα της μήτρας. Εμφανίζονται συχνότερα σε θυγατέρες μητέρων που είχαν ινομυώματα. Μέχρι την ηλικία των 50 ετών, ένας μεγάλος αριθμός γυναικών (περίπου 40-50%) θα έχουν αναπτύξει ινομυώματα, τα οποία ανάλογα με το μέγεθος και το σημείο όπου βρίσκονται ενδέχεται να προκαλέσουν πόνο, μεγάλη ροή αίματος στις περιόδους (υπερμηνόρροια) ή εμφάνιση αίματος ανάμεσα στις περιόδους. Μπορούν επίσης να προκαλέσουν επώδυνη ούρηση, συχνοουρία ή δυσκοιλιότητα, λόγω των πιεστικών φαινομένων που ασκούν στα γύρω όργανα καθώς και της ενόχλησης που δημιουργούν εξαιτίας της κατάληψης χώρου μέσα στην πύελο.
Ινομυώματα που μεγαλώνουν στα τοιχώματα της μήτρας μπορούν να έχουν 3 τύπους, ανάλογα με τη θέση τους: υποβλεννογόνιο, ενδοτοιχωματικό και υποορογόνιο. Τα ινομυώματα διαφέρουν σε μέγεθος το οποίο κυμαίνεται από μερικά χιλιοστά έως μερικά εκατοστά και μπορούν είτε να μεγαλώσουν γρήγορα, είτε να παραμείνουν σταθερά σε μέγεθος. Η ανάπτυξη των ινομυωμάτων μειώνεται συνήθως μετά την εμμηνόπαυση, καθότι πέφτει ο αριθμός των οιστρογόνων της γυναίκας..
Πως γίνεται η διάγνωση των ινομυωμάτων?
Η καλύτερη μέθοδος διάγνωσης των ινομυωμάτων είναι ο υπέρηχος, είτε διακολπικός είτε κοιλιακός. Η μαγνητική τομογραφία (MRI) είναι μια ακόμη χρήσιμη μέθοδος για να διαγνωστούν τα ινομυώματα,κυρίως για τη χαρτογράφηση τους όταν τα όρια δεν είναι ευδιάκριτα.. Ορισμένες φορές τα υποβλεννογόνια εντοπίζονται και κατά τη διάρκεια της σαλπιγγογραφίας (ειδική ακτινολογική εξέταση των σαλπίγγων και της ενδομητρικής κοιλότητας), είτε σε διαγνωστική υστεροσκόπηση.
Πως επηρεάζουν τη γονιμότητα?
Εάν ένα ινομύωμα μεγαλώνει κοντά στην είσοδο της σάλπιγγας μπορεί να προκαλέσει φραγμό στη σάλπιγγα. Το μέγεθος, η θέση και ο αριθμός των ινομυωμάτων επίσης μπορούν να επηρεάσουν τη γονιμότητα και σε περιπτώσεις υπογόνιμων γυναικών είναι ένας σημαντικός παράγοντας που θα πρέπει να συζητηθεί με τον επιβλέποντα ιατρό. Το σημαντικότερο αρνητικό παράγοντα κατέχουν τα υποβλεννογόνια ινομυώματα, τα οποία εισέρχονται στην ενδομήτρια κοιλότητα, διαταράσσουν την αρχιτεκτονική της, προκαλούν αιμορραγίες, αλλοιώνουν το ορμονο-εκκριτικό περιβάλλον στο οποίο εμφυτεύεται το έμβρυο, με αποτέλεσμα δυσκολία επίτευξης κύησης και αυξημένο ποσοστό αποβολών και επιπλοκών της εγκυμοσύνης.
Πως θεραπεύονται τα ινομυώματα?
Τα ινομυώματα αφαιρούνται χειρουργικά ανοιχτά ή λαπαροσκοπικά.
Η ανοιχτή μέθοδος (‘η λαπαροτομία) καλείται ινομυωματεκτομή. Η διαδικασία περιλαμβάνει μια μικρή κοιλιακή τομή όπου προσεκτικά ανοίγεται η μήτρα και αφαιρείται το ινομύωμα. Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, ώστε να μην τραυματιστούν οι σάλπιγγες ή άλλα γειτονικά όργανα και επίσης προσοχή κατά το κλείσιμο της μήτρας ώστε να μη σχηματιστεί ουλώδης ιστός.
Η λαπαροσκοπική αφαίρεση είναι μια διαδικασία στην οποία γίνονται 2 ή 3 τομές στο κατώτερο σημείο της κοιλιάς, και εισέρχονται στην κοιλιακή χώρα τα λαπαροσκοπικά εργαλεία, ενώ τα χειρουργικά βήματα είναι όμοια με το ανοιχτό χειρουργείο με σημαντικά όμως πλεονεκτήματα όπως οι ηπιότεροι χειρισμοί, οι λιγότερο τραυματικές επιφάνειες που δημιουργούνται , η ηπιότερη ανατομική αλλοίωση της πυέλου και φυσικά μειωμένο μετεγχειρητικό άλγος και ταχύτερος χρόνος ανάρρωσης.
Αν και έχουν δοκιμασθεί διάφορες διαδικασίες για τη θεραπεία των ινομυωμάτων (πχ φάρμακα και εμβολιασμός), η χειρουργική αφαίρεση παραμένει πρώτη επιλογή ιδιαίτερα σε μεγάλα συμπτωματικά ινομυώματα.
Μπορούν να επανεμφανιστούν ακόμα και μετά από τη θεραπεία?
Ένας σημαντικός αριθμός γυναικών θα επανεμφανίσει ινομυώματα τα οποία θα αναπτυχθούν αφού έχει αφαιρέσει τα ήδη υπάρχοντα. Συνεπώς, μετά από μια επέμβαση αφαίρεσης, είναι σημαντικός ο συχνός ιατρικός έλεγχος για την εμφάνιση τυχόν νέων ινομυωμάτων. Μικρότερη πιθανότητα ανάπτυξης ή επανεμφάνισης ινομυωμάτων έχουν οι γυναίκες που βρίσκονται στην εμμηνόπαυση.
Είναι απαραίτητη η αφαίρεση όλων των ινομυωμάτων?
Δεν είναι απαράιτητη η αφαίρεση όλων των ινομυωμάτων και σχετίζεται κυρίως με το μέγεθος τους, τον αριθμό τους, τη θέση τους και τη συμπτωματολογία που προκαλούν (εάν και εφόσον προκαλούν). Επιπλέον η ηλικία της γυναίκας και ο βαθμός υπογονιμότητας είναι δύο ακόμα σημαντικοί παράγοντες, οι οποίοι θα εκτιμηθούν από τον ιατρό της, μαζί με τα πλεονεκτήματα και τις πιθανές επιπλοκές της επέμβασης.